Henri Texier (1945) behoort met Michel Portal, Louis Sclavis en Aldo Romano tot de grondleggers van de hedendaagse Franse jazz en dus tot de wereldtop. Al heel jong voelde hij zich aangetrokken tot de contrabas,zijn grote voorbeeld was Wilbur Ware, inmiddels zijn we ruim een halve eeuw verder en behoort Henri tot de absolute wereldtop. Zijn medespelers hier zouden zijn zoons kunnen zijn en in het geval van Sébastien Texier (1970)is dat ook zo, hij speelt altsax, klarinet en altklarinet. Gitarist Manu Codjia (1975) behoort evenals Sébastien al langer tot de groep muzikanten rond Henri. Vincent Lê Quang (1975) op tenor- en sopraansax en drummer Gautier Garrigue (1987) zijn er relatief korter bij. Ze vormden enkele jaren geleden het Twiga Quintet, zo genoemd door Henri naar de Swahili naam voor Giraffe en deze diersoort dreigde uit te sterven zonder dat de internationale pers daar aandacht aan schonk, maar inmiddels wordt de naam klaarblijkelijk niet meer gebruikt. De lijst met albums van Henri is enkele tientallen exemplaren lang, dit is de tweede met dit quintet.

“Chance”begint met een fraaie compositie van Sébastien , een nummer vol lyriek waarin het geluid van klarinet, tenorsax en el. gitaar een bruisend feestje brouwen. Het gitaarspel van Codjia leunt duidelijk tegen de rockmuziek aan, collega/vriend G.T.B. noemde het “een gedroomde kruising tussen Scofield en Frisell “, beter kan niet hoewel ik ook de naam van Christy Doran erbij wil halen. Vooral in het door hem geschreven “Jungle Jig” is hij goed op dreef. Het verstilde “Simone et Robert” van Henri, opgedragen aan Simone Veil en Robert Badinter, beiden strijdbare politici, de laatste maakte o.a. een eind aan de doodstraf in Frankrijk in 1981. Het klinkt als een gedragen hymne, voorwaar een mooi eerbetoon. “Pina B.”is opgedragen aan Pina Bausch, ze was een Duitse danseres, choreograaf en artistiek leider. Vandaar dat het een vrolijk huppelend nummer is waarin Henri met zijn walking bass zoonlief op klarinet flink opport, een heerlijke swinger.

Het gas wordt losgelaten in “Laniakea” van Garrigue, de titel is de naam van een supercluster waarvan het melkwegstelsel deel uitmaakt. Vandaar de ruimtelijke effecten in dit nummer met veel bekkengeruis en ijle gitaarklanken. Vincent Lê Quang schreef “Le Même Fleuve” , een verstild muzikaal landschap waarin hij excelleert met een sterke solo op de tenorsax. De bas van Henri is het enige instrument in het nummer “Standing Horse”, een fraaie bassolo waar de warme klank die hij aan zijn instrument weet te ontlokken goed te horen is. Afsluiter en titelnummer “Chance” behoort tot de hoogtepunten op dit fantastische album, op een voortdenderende drumroffel wordt het thema neergezet door de twee blazers waarna het langzaam uitsterft en de cd is afgelopen evenals mijn verhaal.

Jan van Leersum.